De vrucht van meerdere jaren werk: inmiddels staan 30 wetenschapsdossiers voor de Universiteit Leiden online. Ik ben er trots op meerdere te hebben geschreven of gecoördineerd. Samen met de woordvoerder wetenschapscommunicatie zorgde ik ervoor dat we voor alle faculteiten dossiers over kenmerkend onderzoek publiceerden. Dat kostte veel regelwerk en afstemming, maar het resultaat is er volgens mij naar. De dossiers zien er goed uit en zijn toegankelijk geworden. Ze worden, zo blijkt uit de eerste analyses, ook goed bezocht.

Voor mij persoonlijk betekent het project een enorme stoot ervaring erbij op gebied van wetenschapscommunicatie. Een van de belangrijkste lessen is dat het bij wetenschapscommunicatie niet alleen draait om aan een breed publiek duidelijk maken ‘wat je nou hebt aan dat onderzoek’. Wetenschap is een zeer kwetsbaar iets: mensen wijden hun leven aan een zoektocht waarvan ze vaak van tevoren niet weten wat het gaat opleveren. Ook hier is soms de reis belangrijker dan het doel, dikwijls komen onderzoekers onderweg resultaten tegen die ze van tevoren nooit hadden gedacht te vinden. De concurrentie is bovendien moordend, want voor elk vakgebied heb je een grote groep andere mensen die óók op die ene onderzoekssubsidie aan het jagen zijn.

Natuurlijk is verantwoording van wetenschappelijk werk belangrijk, en de resultaten moeten ook zo duidelijk mogelijk worden doorgegeven aan de maatschappij. Maar je moet ook respect hebben voor het feit dat mensen bereid zijn om de grenzen van het bekende op te zoeken, zonder dat ze weten wat dat hen, of ons, precies gaat opleveren. Het zijn toch de pioniers die onze horizon verbreden.